چو او شد من به مرو اندر بپایم

بهانه سازم از درد دو پایم

بر سر من مزن که برپایم

زانکه من عالمم چنین پایم

فرو شده است به گل باز تا کمر پایم

بر آر عقل بیا گو از ین خطر پایم

از این وحل به حیل نیست روی استخلاص

کمند زلف تو هم برکشد مگر پایم

خوش است عالم آشفتگی دریغ که نیست

[...]

سمع و بصر و لسان و دست و پایم

چون او باشد به لطف او بر پایم

از جود وجود او وجودی دارم

جاوید به آن وجود او می‌ پایم