از آن شد نام آن شه‌زاده پرویز

که بودی دایم از هر کس پر آویز

زمین بوسید پیش تخت پرویز

فرو گفت این سخن‌های دل‌آویز

گویند که داشت شخص پرویز

شکلی و شمایلی دلاویز

ز شبنم تاج گل چون تاج پرویز

بر آن آویزه از درّ دلاویز

برافشان حلقهٔ زلف دلاویز

مسخر کن هزاران همچو پرویز

به کام خود دگر آن کهنه می ریز

که با جامش نیرزد ملک پرویز

ز اشعار جلال الدین رومی

به دیوار حریم دل بیاویز

سرودی نغمه با چنگ دلاویز 

وزان خوش داشتی اوقات پرویز