پیش ایشان دیدم آن روی ترا

راز بشنید ستم آن موی ترا

وارثی نا بوده یک خوی ترا

ای فلک سجده کنان کوی ترا

ای تازه تر از برگ سمن روی ترا

صد عاشق شیداست بهر کوی ترا

مویت بمیان میرسد و طرفه تر آنک

هرگز نرسد میان بیک سر موی ترا

که زد پرگار طاق ابرویت را

که داد این تاب بند گیسویت را

نیست ممکن رام‌کردن چشمِ جادوی ترا

سایه می‌بوسد زمین از دور، آهوی ترا

نیستم شایسته‌گر نظارهٔ روی ترا

سجده‌ای از دور دارم طاقِ ابروی ترا

پلهٔ نازِ تو دارد نازنینان را سَبُک

[...]

صوفیان بردند از ره چشمِ جادوی ترا

در کمندِ وحدت آوردند آهوی ترا

آستین‌افشانی بی جای این تردامنان

کرد محتاجِ شراری شعلهٔ روی ترا

تندبادِ بی اصولِ چرخِ اربابِ سماع

[...]

چه نسبت است به یوسف رخ نکوی ترا؟

برید از دو جهان هر که دید روی ترا