ز خون دشت مانند جیحون همه

ستوران در او گشته گلگون همه

سزای نشست فریدون همه

گرفته به گاه شبیخون همه

تن همچو گل گشته پر خون همه

تن سیمگون گشته گلگون همه

ای خوانده به عزم رفتن افسون همه

بگرفته غمت درون و بیرون همه

ما زنده به آنیم که بازآیی زود

گر دیر آیی به گردنت خون همه