تا چو از خاک خود برون آیی

تا در آن دم ز آب چون آیی

ای جان! چو تو از عالم بیچون آیی

در حسن ز هرچه هست افزون آیی

در پردهٔ نفس ماندهای صبرم نیست

تا آنچه توئی ز پرده بیرون آیی

ای دل اگر از کار دگرگون آیی

فردا ز حیا پیش خدا چون آیی

کان دم به در خلد درون خواهی شد

کز عهدهٔ هر چه هست بیرون آیی

زو چو آن بشنوی برون ایی

خود ندانی ز غم که چون آیی؟

تو ازین عهده گر برون آیی

در نگر تا به شکر چون آیی؟