مه را طرفی به ماه رو می‌ماند

چیزیش بدان فرشته خو می‌ماند

نی نی ز کجا تا به کجا مه که بود

جان بندهٔ او بدو خود او می‌ماند

گل کز رخ او خجل فرو می‌ماند

چیزیش بدان غالیه‌بو می‌ماند

ماه شب چهارده چو بر می‌آید

او نیست ولی نیک بدو می‌ماند

گل به آن روی نکو می ماند

مل به لعل لب او می ماند

ماه اگر ماه شب چارده است

بی کم و کاست به او می ماند

ستم و جور بمن می گذرد

[...]