گرد گل سرخ اندر خطی بکشیدی

تاخلق جهان را بفگندی به خلالوش

کافور تو بالوس بود، مشک تو باناک

بالوس تو کافور کنی دایم مغشوش

بود زودا، که آیی نیک خاموش

چو مرغابی زنی در آب پاغوش

از خراسان آن خورِ طاووس وش

سوی خاور می‌خرامد شاد و خوش

یکایک بیامد خجسته سروش

به سان پری پلنگینه پوش

دل شاه بچّه بر آمد به جوش

سپاه انجمن کرد و بگشاد گوش

درود آوریدش خجسته سروش

کز این بیش مخروش و باز آر هوش

ز فرمان تن‌آزاده و ژنده‌پوش

ز آواز پیغاره آسوده گوش

به فرمان مردم نهاده دو گوش

ز رامش جهان پر ز آوای نوش

چه گفت آن سخن‌گوی با فرّ و هوش

چو خسرو شوی بندگی را بکوش

از آن پس برآمد ز ایران خروش

پدید آمد از هر سویی جنگ و جوش

همی پروراندت با شهد و نوش

جز آواز نرمت نیاید به گوش

از آن نامداران بسیار هوش

یکی بود بینادل و تیزگوش

چو بشنید ضحاک بگشاد گوش

ز تخت اندر افتاد و زو رفت هوش

فریدون چو بشنید بگشاد گوش

ز گفتار مادر برآمد به جوش

بفرمود کردن به در بر خروش

که هر کس که دارید بیدار هوش

بیآمد هم آن گه خجسته سروش

به خوبی یکی راز گفتش به گوش

سراینده باشید و بسیارهوش

به گفتار او برنهاده دوگوش

فریدون بدو پهن بگشاد گوش

چو بشنید مغزش برآمد به جوش

نوشته چنین بودمان از بوش

به رسم بوش اندر آمد روش

گشاده زبان مرد بسیار هوش

بدو داده شاه جهاندار گوش