ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای

خود از همه چیز کینه اندوخته‌ای

این تنگ فرو گرفتنت بر مردم

مانا که ز چشم خویش آموخته‌ای

عالمی را تو به شوخی دل و جان سوخته‌ای

ای پسر این همه شوخی ز که آموخته‌ای

با دل زار مرا باز بسوزی بچه رنگ

که چو گل چهره به صد رنگ بر افروخته‌ای

چشم من چون نگرد بی‌تو جمال دگران

[...]

من کیستم آتش بدل افروخته یی

وز شعله ی عشق آتش اندوخته یی

در مهر و وفا چو سنگ آتش برگم

باشد که رسم بصحبت سوخته یی