صد بار بگفتم این دل سوخته را

کآبی برزن آتش افروخته را

نشنید و به باد خاکساری برداد

این جانِ به صد خون دل اندوخته را

غم مردن نبود جان غم اندوخته را

نیست از برق خطر مزرعهٔ سوخته را

غم مردن نبود جان غم اندوخته را

نیست از برق خطر مزرعه سوخته را

خامسوزان هوس، لایق این داغ نیند

جز به عاشق منما آن رخ افروخته را

دعوی سوختگی پیش من ای لاله مکن

[...]

گر به گلزار بری آن رخ افروخته را

گل به بلبل نگذارد جگرسوخته را

هر که پوشد ز جهان چشم، نماند بی رزق

طعمه از دست بود باز نظر دوخته را

نکند چرخ تعدی به جگرسوختگان

[...]

غم بود چاره حریف به غم آموخته را

بستم از داغ تو بر زخم جگر سوخته را

پردهٔ شرم تو شد حیرت نظارهٔ ما

کرده ای جامهٔ آن تن نظر دوخته را

گر خجالت کش رخسار تو نبود گل باغ

[...]