عشق نی دلق بقا دوختن است

بلکه با داغ فنا سوختن است

در کین کس این چه رخ بر افروختن است

جانها خود از آتش تو سوختن است

خونریزی ما به غمزه تعلیم مکن

کی شعله کشی به آتش آموختن است

ای شمع گرت ذوق غم آموختن است

این سوختن تو عمر اندوختن است

ور ز آن که برای مجلس افروختن است

صد بار نسوختن به از سوختن است