×
ناصر بخارایی » غزلیات » شمارهٔ ۳۵۳
در هر زمین که سروی چون قد او برآید
شاید که نرگس و گل چون چشم و رو برآید
با خود به خاک اگر من تاری برم ز زلفش
نبود عجب که از گِل، گُل مشکبو برآید
در سینه تخم عشقش چون در زمین بیفتد
[...]
۷ بیت