دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد

در دام بلازان خم گیسو افتاد

تا با سر گیسوی تو هم زانو شد

چون گیسوی تو در پس زانو افتاد

همه گفتند کاین رسمی نو افتاد

که شیرین کشت و خون بر خسرو افتاد

هر که بر خاک راه او افتاد

بد مگویش که او نکو افتاد

به هوائی که خاک راه افتاد

رند سرمست کو به کو افتاد

بت من پرده را ز رو برداشت

[...]

هرکه را چشم بر آن طاق دو ابرو افتاد

دو جهان یکقلم از طاق دل او افتاد

تا قیامت نتواند به ته پا نگریست

چشم هرکس که بر آن قامت دلجو افتاد

پیش صاحب نظران نقطه بسم الله است

[...]