بگیر و ببر زنده بر دار کن

وزو نیز با من مگردان سخن

برآشفت با گیو و با پیلتن

فرو ماند خیره همه انجمن

که گویی ورا زنده بر دار کن

ز شاهان نباید گزافه سخن

چو دیدند گرد گو پیلتن

همه نامداران شدند انجمن

ز گفتار چون سیر گشت انجمن

چنین گفت گودرز با پیلتن

ز سهراب یل رفت یکسر سخن

چنین پشت بر شاه ایران مکن

چو آزرده گشتی تو ای پیلتن

پشیمان شدم خاکم اندر دهن

ور ایدون که این راز داری ز من

گشاده بپوشی به من بر سخن

ز لشکر کند جنگ او ز انجمن

برانگیزد این بارهٔ پیلتن

ازان پس دلیران شدند انجمن

بگفتند کاینت گو پیلتن

تپه شد بسی دیو در جنگ من

ندیدم بدان سو که بودم شکن

بدو گفت کز تو بپرسم سخن

همه راستی باید افگند بن

چنین راند پیش برادر سخن

که بیدار دل باش و تندی مکن

و گر خود دگرگونه گردد سخن

تو زاری میاغاز و تندی مکن

اگر جنگ سازد تو سستی مکن

چنان رو که او راند از بن سخن

وزان روی سهراب با انجمن

همی می گسارید با رودزن

بر و کتف و یالش همانند من

تو گویی که داننده بر زد رسن

نشست از بر سینهٔ پیلتن

پر از خاک چنگال و روی و دهن

چو آشوب برخاست از انجمن

چنین گفت سهراب با پیلتن

چنین گفت با سرفرازان که من

نه دل دارم امروز گویی نه تن