آن کس که ز آسوده دلی رنگ برآرد

گر شیشه گذارد به بغل، سنگ برآرد

نقصان ز نم اشک نباشد دل ما را

از آب خود آیینه کجا زنگ برآرد؟

چون لاله، سیه خانه شود چشمه ی آتش

[...]

کو عشق که دودم ز دل تنگ برآرد

این سوخته تخم از جگر سنگ برآرد

دنباله رو محمل او را چه بود حال

جایی که جرس ناله به فرسنگ برآرد

این نقش که زد ساعد سیمین تو برآب

[...]

هر لحظه ترا حسن به صد رنگ برآرد

از دست تو دل کس به چه نیرنگ برآرد

محتاج به می نیست رخ لاله عذاران

این جام ز خود باده گلرنگ برآرد

چون غنچه به دامن دهدش برگ شکرخند

[...]