مرد را عشق بی وطن سازد

بلکه رسوای مرد و زن سازد

غریب کوی تو در هر کجا وطن سازد

ز پاره های دل آن خاک را یمن سازد

وفا مجوی ز مصر وجود، هیهات است

که بوی پیرهن اینجا به پیرهن سازد

به گلشن گل اگر از رنگ و بوی خود سخن سازد

نسیم صبحدم سیلی زنان دور از چمن سازد

نظر چون بر سراغش می رود دیگر نمی آید

تماشای سر کویش نگه را بی وطن سازد

شود هرگه دچار آن ساده رو خاموش می گردم

[...]

هر کس به من سوخته خرمن سازد

شرطست که با ناله و شیون سازد

بر شاخ گلی که سرزند از خاکم

ای کاش که بلبلی نشیمن سازد

عارف دل و جان تو معین سازد

خاری که کند بجاش گلشن سازد