دبیری بزرگ و جهاندیده‌ای

خردمند و دانا پسندیده‌ای

چو یزدان پسندی پسندیده‌ای

جهان چون تنست و تو چون دیده‌ای

وگر خود کشندت جهاندیده‌ای

همه نیک و بدها پسندیده‌ای

ندانیم کاین رای چون دیده ای

که سستی ز لشکر پسندیده ای

راه عدم را نپسندیده‌ای

زانکه به چشم دگران دیده‌ای

کجا خلوت و انجمن دیده‌ای

تو شمعی همین سوختن دیده‌ای

ز رنگی‌که جز داغش آیینه نیست

چو طاووس خود را چمن دیده‌ای

به وهم حسد باختی نور دل

[...]

راه عدم را نپسندیده‌ای

زانکه به چشم دگران دیده‌ای

چو یزدان پرستی پسندیده‌ای

جهان چون تن تو، تو چون دیده‌ای