اگر تو همی مرده زنده کنی

سزا گشت ما را که بنده کنی

هر شب صنما! که رای زی خنده کنی

صد عاشق مرده را به لب زنده کنی

گشتی تو نمک فروش تا بر دل خلق

چون زخم زنی نمک پراکنده کنی

گه بمیرانی و گه زنده کنی

گاه برداری گه افکنده کنی

گر بمعجز مر ورا زنده کنی

تو شوی شاه وهمه بنده کنی

وقت آن شد که نظر درمن درمانده کنی

تلخی عیش مرا چاره بیک خنده کنی

هیچ نقصان نبود قدر ترا ایشه حسن

گر نگاهی سوی درویش کهن ژنده کنی

من که باشم که بدل کینه من راه دهی

[...]

گر چو شمعم بکشی زنده بیک خنده کنی

خنده یی کن که رگ مرده من زنده کنی

گر بدین شکل و شمایل گذری بر یوسف

با همه سلطنتش بار دگر بنده کنی

رحمتی کن که برآری چو گل از خاک مرا

[...]

من نه ابرم، نه تو گل، بهر چه در باغ وصال

چون زمین تر شود از گریه من، خنده کنی

چون روی پیشتر از موسم گل رو به چمن

بی نیازش ز گل موسم آینده کنی

من و آن لعل روان بخش که از یک سخنش

[...]

آنچنان بایدت از عجز سرافکنده کنی

کز تواضع همه ابنای جهان بنده کنی

بیخ و بنیاد حسودان همگی کنده کنی

ای که بر حال ضعیفان جهان خنده کنی

ای مسیحای زمان ای که به اعجاز سخن

اثر و نام حکیمان سلف زنده کنی

همه گویند زسیر زحل و دور فلک

تو بدور فلک و سیر زحل خنده کنی