سیرم زحیات محنت آکندهٔ خویش

وین روزی ریزهٔ پراکندهٔ خویش

صاحب نظری کجاست تا بنمایم

صد گریهٔ زار زیر هر خندهٔ خویش

خداوندی مجوی از بنده خویش

بدین لطفم مکن شرمنده خویش

ساقی تو مهی ز روی فرخنده خویش

حسن تو فرشته کرد شرمنده خویش

گر خنده زنان صبح به بیند چو گلت

گرید بهزار دیده از خنده خویش

ز عشق خود شدی شرمنده خویش

که خود را نام کردی بندهٔ خو یش