می‌کز آن لب خورد نه دندانست

جام می‌کش که این سپندانست

این خانه نه خانه خردمندانست

این پیشه کاهلان و دلبندانست

حسن خوبان عزیز چندانست

که رخ یوسفم به زندانست

باش، تا او به تخت مصر آید

که بخندد لبی که خندانست

بگذارد ز دل زلیخا را

[...]

کین سخن قول هوشمندان‌ست

که درین فصل شهر زندان‌ست

دهن غنچه‌اش که خندان‌ست

دل پرخون دردمندان‌ست

غوطه در خون زند آن چشم که دیدن دانست

رزق دندان شود آن لب که مکیدن دانست

پوست بر پیکر خود چاک زند همچو انار

خون هر سوخته جانی که چکیدن دانست

سایه سنبل فردوس بر او زنجیرست

[...]