چو دربند وجودی راهِ غم گیر

فراغت بایدت راهِ عدم گیر

به شادی بر لب شط جام‌جم گیر

کهن‌زنبیلی از بغداد کم گیر

در قلزمِ توحید دو عالم کم گیر

هر چیز که هست قطرهای شبنم گیر

گر دامن من بماند در دست تو هم

آنگاه به دست دامنم محکم گیر

بدل روباه گفتا ترکِ غم گیر

چو زنده ماندهٔ یک گوشه کم گیر

من دم نزنم از این جهان دمگیر

من در طربم همه جهان ماتم گیر

بیدق ببری ز ما ولی شه نبری

ما و رخ شه هزار بیدق کم گیر

گر مرد وفایی ره بازار الم گیر

رو پنجه ز الماس کن و دامن غم گیر

اسباب پریشانی ات ای دل همه جمع است

دامن به میان برزده و راه عدم گیر

عیشی به غم دوست برابر نتوان یافت

[...]

مطرب، نی خوش نوا به دم گیر

گو آتشم از درون عَلم گیر