روزی که ماه ابروی آن شوخ کم نمود

روزی بما گذشت که صد سال غم نمود

در سینه تخم مهر چه حاصل دهد که بخت

از زخم ناخنم همه داس ستم نمود

جان بخشدت سگم چو قدم بر سرم نهد

[...]

ز مهرم، به میخانه محرم نمود

لبم را به پیمانه همدم نمود

زمانه ز میمون، دُمی کم نمود

سپس ناسزا نامش، آدم نمود