زان پیش که نامِ تو ز عالَم برود

می خور، که چو می به دل رسد غم برود؛

بگشای سرِ زلفِ بُتی بند ز بند،

زان پیش که بند‌بندت از هم برود!

آنچه بینی کزو شکم برود

این نگه کن که: روح هم برود

چون بلایی رسید غم برود

بیش چون شد پدید، کم برود