جان پاکان خزانهٔ فلکست

جسم نیکان نشیمن ملکست

وانِ ممسک چو آب در فُلکست

که وجودش مقدم هُلکست

خصم در پیش گرزش ار ملکست

همچو دنبال گزدم فلکست

دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست

کاصطبل تو از زاویه های فلکست؟

نه آب درو، نه سبزه، نه کاه، نه جو

این جای ستور نیست جای ملکست