بر درِ بوستان الاالله

برکش و نیست کن قبا و کلاه

شعر برده به گازر و جولاه

خواسته زو بهای کفش و کلاه

هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه

حیران  شد و میگفت که سبحان الله

جز عارض و روی دلفروز تو که دید

خورشید بزیر سایه طرف کلاه

حضرت حق گشوده عزّ و علاه

در قرآن به لفظ «بسم اللّه»

بود بر صورت کلیم الله

گاه و بیگاه با عصا و کلاه

آه از دل یار سنگدل آه

آه از غم یار دل گسل آه

نمدی بر سرم‌، معاذالله

که کسی را از آن مباد کلاه