ز تیره شبان، روز روشن کند

ز باران، رخ خاک گلشن کند

به روشن رُخش چشم روشن کند

بدان سرخ‌گل خانه گلشن کند

والله که گر دل مرا خوش نکند

یا چاره این جان بلاکش نکند

با آینه عارضش آن کار کند

دود دل من که هیچ آتش نکند

هم از دیدنش، دیده روشن کند

هم از خواندنش، سینه گلشن کند

آنکه خواهد شمع تو روشن کند

شوره زارت روضه ی گلشن کند

شوره زاری بهر تو گلشن کند

یک چراغ مرده ای روشن کند