از خاک درت ساخته‌ام مفرش خویش

بر خیره به باد داده عیش خوش خویش

بنمای به من تو آن رخ مهوش خویش

هان تا نبرم آب تو از آتش خویش

از خاک درت ساخته ام مفرش خویش

بر خیره به باد داده عمر خوش خویش

بنمای به من تو آن رخ مهوش خویش

هان تا نبرم آب تو از آتش خویش

شمع آمد و گفت: از تنِ سرکشِ خویش

سر میبینم فکنده در مفرشِ خویش

هرچند که در مشمّعم پیچیده

هم غرقه شوم در آب از آتشِ خویش

سلامی همچو انفاس خوش خویش

بلطف جانفزای دلکش خویش

نمودی آینهٔ روی خوش خویش

وز آن دیدی جمال دلکش خویش