ای یادِ تو مرهم دل خستهٔ من

هردم غم تو همدم پیوستهٔ من

گر تونکنی یاد به لطفی که تراست

که بازگشاید این درِ بستهٔ من

از همه ببریده‌ام بنشسته من

لاف عشقش می‌زنم پیوسته من

زانوی بی کسی هاست، بالین خستهٔ من

شد مومیایی دل، رنگ شکستهٔ من

پاس ادب به عاشق، نگذاشت اختیاری

کاری نمی گشاید، از دست بستهٔ من

ای خدایا آن شکار بسته من

ای خدا آن مرغ پر بشکسته من