در عشق تو گه مست و گهی پست شدم

بر یاد تو گه نیست گهی هست شدم

در هستی ودر نیستی ام گر نگری

یکبارگی ای نگار از دست شدم

ای چرخ به زیر پای تو پست شدم

وز جام شفق جرعه تو مست شدم

محنت خور و مستمند پیوست شدم

دستی بر نه کنون که از دست شدم

ای گنبد بر رفته ز تو پست شدم

جز جور ندیدم از تو تا هست شدم

ای ساقی غم ز جام تو مست شدم

رو دست ز من بدار کز دست شدم

من ترا دیدم و ز دست شدم

می وصلت نخورده مست شدم

بویی بمن آمد و ببومست شدم

بویی دگر ار بشنوم از دست شدم

آن سرو بلند کز غمش پست شدم

جامی ز کفش خوردم و از دست شدم

از غایت لطف می ندیدم در جام

گفتی که من از جام تهی مست شدم

بیک کرشمه که بر جان زدی، ز دست شدم

دگر شراب مده ساقیا، که مست شدم

ره صلاح چه پویم، چو عشق ورزیدم؟

به قبله روی چه آرم، چو بت پرست شدم؟

میان مردم از آنرو بلند شد نامم

[...]

آه کز جلوه ی نازک بدنی مست شدم

چاک دامان گلی دیدم و از دست شدم

شدم بمسجد و دیدم بتی ز دست شدم

بکعبه روی چه آرم چو بت پرست شدم

دیدی آخر به سر زلف تو پابست شدم

پا در آن سلسله نگذاشته از دست شدم

ننهادی قدمی بر سرم ای سرو بلند

گرچه در راه تو من خاک صفت پست شدم

کس چو من در طلب شاهد آزادی نیست

[...]