چون بهله بصید دلم آن مست برآرد

نی بهله، بتاراج جهان دست برآرد

در خانه آن چشم نگاهش متواریست

این خونی دل را که از آن بست برآرد

هردم که ز راهش برد آیینه بخانه

[...]

چون بهله بصید دلم آن مست بر آرد

نی دل، که بتاراج جهان دست بر آرد