کویر و کوه او را بوستانست

فراز برف همچون گلستانست

سرای من ز گل چون بوستانست

حصار من ز گل چون گلستانست

پس از من دوستان را بوستانست

که الحق داستانی دلستانست

دلا بدست گرفتی می این چه دستانست

نه می گلست و نه طبعت هزار دستانست

ز خوی دختر رز عفت و صلاح مجوی

که رو شناس خرابات و یار مستانست

بدستکاری فعلش در اوفتد از پای

[...]

باز در دیر مغان عربده مستانست

سخن از گنج فشانی تهی دستانست

مطرب از همت حاتم چه سرود آراید

که فلک پست ترین منزل سر مستانست

دادن جان و ستاندن ز لب ساقی پرس

[...]

ز عکس زلف تو آیینه سنبلستانست

به وصف روی تو بلبل هزار دستانست

به نخل قد تو کردیم سرو را نسبت

بدین وسیله کنون سرفراز بستانست

اسیر عشق تو باغ و بهار را چه کند

[...]