×
اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة » شمارهٔ ۲۰۸ - القضا و القدر
بنیاد وجود سخت سست افتاده است
وین قابض روح نیک چست افتاده است
با کیست خصومت که حوادث را نیز
بستست که از روز نخست افتاده است
اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۶۱
شیشه دل بهر خوبانم ز دست افتاده است
کار دل از دست خوبان در شکست افتاده است
در گلستان جمالت زان دو چشم می پرست
کافری خونخواره در هر گوشه مست افتاده است
با نهال قامتت چون سایه ای سرو سهی
[...]
سیدای نسفی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۵
خال او در بند آن زلف چو شست افتاده است
مژده باد ای دل که دزد من به دست افتاده است
بر سرش خورشید همچون ذره می آید به رقص
هر که درین کوی همچون خاک پست افتاده است
از در میخانه تا آن شوخ چشم من گذشت
[...]
بلند اقبال » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۳
تا صبا را تاری از زلفت به دست افتاده است
دررواج کار عطاران شکست افتاده است
خال در دنبال چشمت گر نباشم در غلط
شحنه ای باشد که دردنبال مست افتاده است
باشد از حال دل من درکمند زلف تو
[...]