صیاد وشی که دام دل مجلس اوست

خوش مرغ دلی که آن پری مونس اوست

گر برج کبوتران پر از فتنه بود

صد فتنه بکنج برج هر نرگس اوست

زینت گنبد مقرنس اوست

تکیه گاه سپهر اطلس اوست

گفتار تو شهدی است که جانها مگس اوست

رفتار تو سیلی است که دل خار و خس اوست

هر ناله که از دل ز سر صدق برآید

صبحی است که تسخیر جهان در نفس اوست

نخلی که برآرنده خود را نشناسد

[...]

هم گواهی را میان ما بس اوست

که غفور و مهربان بر هر کس اوست