ز دانا بپرسید پس دادگر

که فرهنگ بهتر بوَد گر گهر

بگویم کنون گفت‌ها سر‌به‌سر

اگر یادگیری همه دربدر

چنین داد پاسخ که بخت و هنر

چنانند چون جفت با یکدیگر

جهان روشن و پادشا دادگر

ز گردون نیابی فزون زین هنر

چنین گفت کان کو بود دادگر

خرد دارد و رای و شرم و هنر

بپرسید و گفتا چه با زیب‌تر

کزان برفرازد خردمند سر

بیاراسته چتر هندی به زر

بدو بافته چند گونه گهر

فراوان ببار اندرون سیم و زر

چه از مشک و عنبر چه از عود تر

ز عود و ز عنبر ز کافور و زر

همه جامه وجام پیکر گهر

چنین گفت مادر به هر دو پسر

که تا از شما باکه یابم هنر

نگر تا پسندد چنین دادگر

که من پیش کهتر ببندم کمر

زبان برگشادند یک با دگر

پرآژنگ روی و پراز جنگ سر

گر ایدون که باشیم پیروزگر

دهد گردش اختر نیک بر

ز بس نعره و چاک چاک تبر

ندانست کس پای گیتی ز سر

ز هرگونه دارو ز خشک و ز تر

همی بر پراگند بر مرده بر

همیشه ببازوی آن شاه بر

یکی بند بازو بدی پرگهر

نبشتند کز روم صد مایه‌ور

همی بازخرند خویشان به زر

به شمشیر خواهیم ز ایشان گهر

همان بدره و برده و سیم و زر

یکی گفت کای شاه کهتر پسر

نگردد همی گرد داد پدر

نهادیم بر سر تو را تاج زر

چنان هم که ما یافتیم از پدر