پس لشکر اندر همی راند گرم

گوان را ز لشکر همی خواند نرم

که من چون ز همشیرگان برترم

همی بآسمان اندر آید سرم

بدو گفت نرم ای جوان‌مرد گرم

زمین سرد و خشک و سخن گرم و نرم

که او پهلوانست و من کهترم

نه با تخت و گاهم نه با افسرم

تو خرسند گردان دل مادرم

چنین کرد یزدان قضا بر سرم

رخان سیاوش چو گل شد ز شرم

بیاراست مژگان به خوناب گرم

همان به که با او به آواز نرم

سخن گویم و دارمش چرب و گرم

به تو داد خواهد همی دخترم

نگه کن بروی و سر و افسرم

بینداخت افسر ز مشکین سرم

چنین چاک شد جامه اندر برم

اگر کوه آتش بود بسپرم

ازین تنگ خوارست اگر بگذرم

به نزدیک یزدان چه پوزش برم

بد آید ز کار پدر بر سرم

نزادی مرا کاشکی مادرم

وگر زاد مرگ آمدی بر سرم

یکی راه بگشای تا بگذرم

بجایی که کرد ایزد آبشخورم

و گر نیست فرمای تا بگذرم

نمایی ره کشوری دیگرم

سواران عنانها کشیدند نرم

نکردند زان پس گسی اسپ گرم

سپاسی نهی زین همی بر سرم

که تا زنده‌ام حق آن نسپرم

عنان تگاور همی داشت نرم

همی ریخت از دیدگان آب گرم

کجا آن بتان پر از ناز و شرم

سخن گفتن خوب و آوای نرم

بدو گفت هرچونک می بنگرم

ببادافرَهِ بد نه اندر خورم

اگرچه بد آید همی بر سرم

هم از رای و فرمان او نگذرم