دل دوش دم از هوای دلبر می‌زد

هرجا که رسید، حلقه بر در می‌زد

همچون مگس از حسرت آن تنگ شکر

فریاد‌کنان دو دست بر سر می‌زد

بر آستان حرم زاهدی که سر میزد

شبش به میکده دیدم دری دگر میزد

خوش آنکه در ره خود روی چون رزم میدید

ز نعل مرکب خود سکه یی بزر میزد

شعاع شمع فلک پیش آتشین رویش

[...]

تا کسی حرف به سنجر می‌زد

دهنش کج شده و عر می‌زد