ای موی سپید هیچ آزرمت نیست؟

بر من بجز از تاختن گرمت نیست؟

بر فرق سرم بیشتر از سی و دو سال

بنشستی و از هیچ کسی شرمت نیست؟

دوش آمد و گفت: هیچ آزرمت نیست

در عشق دمِ سرد و دلِ گرمت نیست

گفتم: «برهان مرا ز من، ای همه تو!»

گفتا که کیی تو، خویش را شرمت نیست

گیرم که به مهر ما دل گرمت نیست

یا خود به مثل وفا و آزرمت نیست

آخر چو ز روی من نمی داری شرم

باری ز حق صحبت من شرمت نیست

طاقت هیچ سرد و گرمت نیست

به فلک میروی و شرمت نیست