دلاویز چون زلف عنبرفشان

شکرریز چون شهد شکرفشان

بر سر بالین بی دردان گل احمر فشان

عاشقان را سوزن الماس در بستر فشان

شکر این معنی که عمر جاودانی یافتی

مشت آبی ای خضر بر خاک اسکندر فشان

چون سبکباری براقی نیست در راه طلب

[...]

خوش آواز مرغان آن پرفشان

چه طوطی ز منقار شکرفشان

می خرامیدند هرسو پرفشان

بر هوا از بال و پر اخگر فشان

چشمها مخمور و لب شکرفشان

چهره پر خون زلفها عنبرفشان

سرافشان لبت تا بکی زرفشان

به دنیا و دین آستین برفشان

بفر پرند آور سرفشان

نه ام النسا ماند و نه زرفشان

چو لعل خود از طبع گوهر فشان

مرا رشته های گهر برفشان