مجنون جگری همی‌خراشد

لیلی نمک از که می‌تراشد‌؟

نوبت خوبی امرد چو سرآید آن به

که پی عشوه بناگوش و ذقن نتراشد

لوح عارض چو شد از موی تراشیده درشت

چوب ساییست که جز صفحه دل نخراشد

به دست خود بت سنگین تراشد

ز مهر او دل غمگین خراشد

به زخم غم رگ جانش خراشد

ز لوحش آیت راحت تراشد

ز دستش نغمه زان دل می‌خراشد

که ساز خویش را خود می‌تراشد

چنین دور آسمان کم دیده باشد

که جبرئیل امین را دل خراشد

چه خوش دیری بنا کردند آنجا

پرستد مومن و کافر تراشد