چنگ و ناخن نهاد در سوراخ

تنگی‌اش را به چاره کرد فراخ

با دری چون دهان شیر فراخ

چون درایم چو روبه از سوراخ

چشم خواجه ز چشمهٔ سوراخ

چشمه تنگ دید و آب فراخ

ای کرده فریبنده جهانت گستاخ

می آیی و می روی در او پهن و فراخ

گویی نرسد مرگ به من؛ چون نرسد؟

نه پای وی آبله، نه کفشش سوراخ

تنگ ماند برو جهان فراخ

رخ فرا میکند به هر سوراخ