به جایی که دانست کاتشکده‌ست

وگر زند و استا و جشن سده‌ست

ز هر کشوری بهره ای بستده ست

زمین خلایق بهم بر زده ست

عقل کز بهر مال و جاه و دهست

دان که عطّار نیست ناک دهست

چون نصیبت زین همه یک مانده ست

گرد کردن این همه بی فائده ست

گر چپ و راست طعنه و تشنیع بیهده‌ست

از عشق برنگردد آن کس که دلشده‌ست

مه نور می‌فشاند و سگ بانگ می‌کند

مه را چه جرم خاصیت سگ چنین بده‌ست

کوهست نیست که که به بادی ز جا رود

[...]

آنک بی یسمع و بی یبصر شده‌ست

در حق آن بنده این هم بیهده‌ست

عشق از ازلست و تا ابد هست

صد روی ز خلق گشت خود هست

عشق آینهٔ جهان نمایست

در وی همه نقش نیک و بد هست

جز عشق رخت نورزد آن کس

[...]