تا ترا کسب و جای و جاه دهد

زانکه این صوفیی خدای دهد

صبح را رنگ بدان عارض چون ماه دهد

شام را گونه بدان طره کوتاه دهد

طاق ابروش مرا جفت غم و رنج کند

چشم آهوش مرا بازی روباه دهد

صفت رنگ رخ من که کند کاه کند

[...]

او وجود خویش را احیاء دهد

خویش را بر تخت جنّت جا دهد

که او جان ستانست و جان می‌دهد

به هر خسته و زار درمان دهد