زشهرت یکی مرد زندانیم

نگویم همانا که خود دانیم

این چرخِ فلک که ما در او حیرانیم

فانوس خیال از او مثالی دانیم

خورشیدْ چراغ‌دان و عالَم فانوس

ما چون صُوَریم کاندر او گَردانیم

نه ما به سر رشته شدن بتوانیم

نه رشته به دیگری سپردن دانیم

هر یک به بهانه ای فرو می مانیم

قصه چه کنم که جمله سرگردانیم

تا میرود آن نگار ما میرانیم

پیمانه چو پر شود فرو گردانیم

چون بگذرد این سر که درین آب و گلست

در صبح وصال دولتش خندانیم

شرح فرما به ما که تا دانیم

چونکه جویای وصل مردانیم

لذت رند مست ما دانیم

عادی می پرست ما دانیم

دل به میخانه رفت خوش بنشست

نیک جائی نشست دانیم

نقد گنجینهٔ حدوث و قدم

[...]