گه بر مگسی کند شبیخون

گه دست کسی رهاند از خون

ای مرا پشت دل ز هجر تو نون

دیده من چو اشک بارد خون

در فراق رخ چو ماه و خورت

رخ من شد ز اشک گلگون خون

زنند از عشوه پنهان شبیخون

روان سازند از تیغ نگه خون

نه تنها بر تو زد گردون شبیخون

مرا نیز از دل و دامن چکد خون