غم عمری که شد چرا نخورم

غم روزی ابلهانه خورم

بر سر روزی ارچه در خوابم

من غم خواب جاودانه خورم

وقت بیماری از اجل ترسم

[...]

به دریای مغرب نهنگام خورم

همه چرم شیر و پلنگان خورم

چو صافی این باده من می خورم،

بود دردی‌اش نیز هم درخورم

به جای دیگر ساز آبشخورم

چرا درچمن مانم وغم خورم