موافق آمد بارای طبع کنیت او

که حلم او گه قدرت قوی تر از غضب است

قضا مشقت پیری نهاد گرزش را

از آنکه تن را تأثیر کمترش حدب است

ایا عدیم نظیری کجا وجود و عدم

ز چون تو نسل یکی بیوه و دگر عزب است

توئی که از تو و ز روزگار همت تو

جهان به راحت و عالی تن تو در تعب است

حطب که گرمی تیغ تو دید و تیزی آن

چه گفت گفت که آتش به جای این حطب است

غذای سهم تو خون عدوست پنداری

وگرنه چون رگش از خون تهی تر از عصب است

نشاط با دو طرب جفت طبع و رای دلت

که شرق و غرب ز تو با نشاط و با طرب است

بدان خدای که هر دم به شکر خدمت او

زبان عقل تر و کام فضل شیرین است

به لطف صنع برآورد بی ستون قصری

که قصر خسرو انجم نه قصر شیرین است

عروس نعمت او باز می رود به عدم

به مهر خویش که داماد شکر عنین است

کمال نعمت او پرورنده مشفق

ز ابر ساخته کاین دایه ریاحین است

وفور هیبت و قهرش به شعله نائر

مثال داده که این مقطع شیاطین است

به صحن مملکتش هفت نسبت است قلم

کبودوش که همه میخهای زرین است

حسام قدرت و قهرش به دست حکمت و حلم

همیشه حافظ شرع است و ناصر دین است

که اشتیاق مرا هیچ شرح نتوان داد

که زی جناب همایون ناصر دین است

امیر عالم عادل محمد بن حسین

که بر مناقبش از چرخ حمد و تحسین است

جز او که دارد آیین جود و رسم کرم

تبارک الله آن خود چه رسم و آئین است

سخا و طبع کریمش حریف یکدگرند

مگر یکی است چو جوزا دگر چو پروین است

به مدح او گهر افشاند خاطر من از آنک

خرد ز لفظ گهربار او گهر چین است

بزرگوارا داعی دولتت شب و روز

ز بهر فرقت خدمت نژند و غمگین است