انت مولی‌القوم من لا یشتهی

قد ردی کلا لئن لم ینتهی

عقده را بگشاده گیر ای منتهی

عقدهٔ سختست بر کیسهٔ تهی

مشک با سقا بود ای منتهی

ورنه از خود چون شود پر یا تهی

هر نفس چون خزینه ایست تهی

تا تو نقدی در آن خزینه تهی

اول او آخر هر منتهی

زآخر او جیب تمنا تهی

کیسه تهی، دست تهی، دل تهی

نیست در افلاس مرا کوتهی

در نزاکت موزه دوز من ندارد کوتهی

گر رسد دستم به ساقش می کند قالب تهی

ندارد ز سر تا به پا کوتهی

به دریای رحمت شود منتهی

که آخر بود عمر را کوتهی

نگردد فروغ سخن منتهی