به دندان خواست خاییدن لبش را

نه تنها لب که سیب غبغبش را

نوشیده چمن دردی جام طربش را

با دامن گل پاک نموده ست، لبش را

خوش کرده ام ای دیده به پیوند دل خویش

از سلسله ها، طرّه ٔ عالی نسبش را

در رهگذر پیرهن ار دیده سفید است

[...]

ز زیرِ پیچه دیدم غبغبش را

کمی از چانه قدری از لبش را