کجا، در باغ و راغ و جویباران

ز جامِ مِی هَمی بارید باران.

لب و زلفینْشْ را دو گّونه باران؛

شکربار این بُدی و مُشکبار آن.

بشستی پشت گور از دست باران

زدودی زنگ شاخ از جویباران

ناز و نعمت ز کلکشان باران

دست اعدا قرین شده با ران

لبانم خشک و چشمم اشگباران

زمین خشک را جان است باران

خدایا تشنه ایم و جمع یاران

از آن حضرت همی خواهیم باران

به حق مصطفی و آل یاسین

که بر یاران ما باران بباران

هستم ز مژه سرشکباران

چون دامن تو به روز باران