گه پر و بالی ز جائی میزنم

گاه بیخود دست و پائی میزنم

من که چون باد سحر، دم از هوائی می‌زنم

همدمم داند که من هم، دم ز جائی می‌زنم

من که گلبرگی ندارم از گلستان رُخت

بر امید برگ چون بلبل نوائی می‌زنم

من که چون نی دیده‌ها بگشوده‌ام در راه راست

[...]

هر زمان از نو نوایی می زنم

دم ز دیرین ماجرایی می زنم

بیخود آنجا دست و پایی میزنم

هرکرا بینم، صدایی میزنم