گرفته سر بلندی پایهٔ سرو

خنک آب روان و سایهٔ سرو

ای قامت دلکش تو سرمایه سرو

سبز است لباس تو چو پیرایه سرو

مهتاب شبی چه خوش بود بر لب جوی

تنها من و تو نشسته در سایه سرو

چون سبزه نخست بود همسایه سرو

وز همت او بلند شد پایه سرو

امروز ز روی راستی بی روشیست

گر بر سر او نمی فتد سایه سرو